Ik zag haar dansen met haar ogen dicht, tot ze niet meer wist waar ze was. Maar boven de zwetende massa zag ik haar zweven – precies daar, waar klanken in vormen en kleuren veranderen. Ze vouwde zich langzaam en ritmisch tot een landschap met de eenvoud van origami, mooi en complex, een pure ruimte in duizend dansende dimensies, een oneindig maar intiem universum, traag draaiend rond de kolken van warm licht waarin je zwemt wanneer je je ogen sluit tegen de zon; en aan de glimlach rond haar lippen zag ik dat daar, precies daar, de liefde opwelt als jonge papaver in het ochtendlicht, klein en kwetsbaar, zacht trillend van genot. Ik dacht te zien dat ze daar was, waar ze klank en kleur en gelukkig was; misschien was ze god.