Ik groeide op tussen de grijnzende karkassen van duizenden auto’s
in achteloze ordening ter weerszijden van uitgeholde zandpaden
onderbroken door slordige stukken asfalt – de glazige blikken blind.
Ik groeide nog op en zag de verbrijzelde voorruit en het bloed donkerbruin
vastgekoekt op het dashboard maar
de stoelen waren nog goed.
Ik groei nog altijd op met mijn hals voor eeuwig vlak boven
de scherpste scherven in het rubber – ik kijk voor eeuwig verwonderd rond
in dit bevroren sterrenstelsel van glas en metaal boven verwrongen motorkap en vangrail –
zo lang ik blijf zweven heb ik de sleutel nog in de hand.
Sleutel dertien.
Pas bij thuiskomst zagen we de opgedroogde druppel bloed
in het gouden velours van de rugleuning maar verder
waren de stoelen nog goed.