Ik zwem in de bedding van een drooggevallen rivier. Het zand zit overal en plakt en schuurt, maar ik kom vooruit. Achterwaarts vooruit, want ik zwem altijd op mijn rug en zo zie ik hoe wolken, vogels en vissen hoog boven me voorbijdrijven en de zon gestaag zijn boog van links naar rechts maakt. Het ziet er makkelijk uit. Soms lig ik even stil in de bedding en laat ik mijn gedachten meevoeren door de stroom; ik haal boodschappen, koop sigaretten, ik eet wat, drink wat, maak een praatje en lach om de grapjes van de kinderen. Ik breng ze naar bed en kijk een paar uur later hoe hun gezichten licht geven als ze slapen. Dan is het tijd om wakker te worden en verder te zwemmen, het taaie zand overal en de stenen in mijn rug. Maar ik kom vooruit, want ik weet me in water.

Ik joeg de duivel vandaag een kogel door zijn kop en jullie stonden te juichen. Het deed me niets. De kogel niet, het juichen niet. Ik kon alleen maar kijken naar mijn hand, een willoos werktuig aan het eind van mijn arm, dat de trekker van een M-9 overhaalde, en naar de bloedspatten op de witte muur. Tussen de hand met de M-9 en de bloedvlek op de muur sprongen mijn dochters lachend rond op het bed waarin ze verwekt waren. Tussen de M-9 en het bloed zaten we die avond aan tafel om te eten; de kinderen vertelden honderduit over hun dag. Tussen de hand met de M-9 en de bloedspatten op de muur dronken we nog een glas wijn voor we gingen slapen, en kusten we elkaar voor de laatste keer welterusten als een man en een vrouw die elkaar kennen. Wie de duivel een kogel door de kop jaagt, krijgt er vele duivels voor terug. Eén daarvan ben je zelf.