Morgen, als de herfst voor het eerst weer bloed ruikt en de straalmotoren janken boven loden wolkenluchten, als het geblaf van kettinghonden vergaat in stormwind en glasgerinkel, als de laatste sigaret nog één keer opgloeit in het jachtige grauw van alledag – dan zal ik dit hart begraven tussen de wortels van een rotte oude eik. En als de zwijnen het niet vinden onder sneeuw en molm en modder, graaf ik het op een mooie voorjaarsdag met één haal op uit het natte mos en maak ik het weer kloppend, maak ik alles weer kloppend. Want ik weet nu hoe de bliksem inslaat en wanneer, ik weet hoe het vuur daarna niet te houden is – er is dan alleen nog maar houden van. Maar wees niet bang: dat is nooit vandaag. Altijd morgen.