Vanaf de muren keken honderden monturen dwars door me heen met hun holle blikken, in een spiegel er tussenin tuurde ik naar mijn eigen kop. Ik probeerde mezelf te zien door de ogen van anderen en zo te bepalen of de bril die ik ophad bij me paste – ik zag hoe ik per bril wisselde van persoonlijkheid, met achteloos gemak, na tien brillen wist ik al niet meer wie ik was of wilde zijn. De meeste bebrilde koppen die ik in de spiegel zag was ik niet; een flink aantal wel, maar daarvan wilde ik zélf het merendeel weer niet zijn, althans niet voor anderen, en zo kwam ik tenslotte uit bij één montuur waarvan ik dacht dat het andere mensen kon doen vermoeden dat ik een wakkere knakker ben – want mijn oude bril mocht dan gebroken zijn, van mijn vroegere brille was ook niet veel meer over. De kop in de spiegel keek me moe en teleurgesteld aan.