Het is twee uur ‘s nachts en de stad – ze wil maar niet tot rust komen, ze gromt en draait zoals bij daglicht al, schudt de vlooien van zich af met nog meer misbaar dan normaal, haar bewoners, hologig en gehaast, rijden elkaar de dood op de hielen – en terwijl je je zelf ook grimmig en verdwaasd de rook uit je ogen knippert, snijden sirenes guirlandes in de nacht, en vraag je je af of het stiller zou zijn als je zelf niet zo onrustig was, want de stemming van de stad is kneedbaar, de stemming van de stad is als was in je handen en je weet het – als je maar eens wat meer zou slapen, als je met iedere haal van een sigaret iets zou bereiken, als elke slok wijn de klootzakken voor één dag liet zwijgen – de stad zou misschien bedaren als ze zich, voor altijd zoals toen, die eerste keer, voorzichtig en stamelend aan de liefde kon wijden.

Geschreven voor en voorgedragen op Torpedo Magazine’s 2 Minuten Festival, 4 oktober 2014 in de Rode Hoed, Amsterdam. Bewegend beeld van het optreden zie je hier.