Hij wist dat de eerste storm hem rustig maakte. Maar als het langer aanhield, zoals nu, al dagen, leken zijn gedachten het gevecht met de elementen te verliezen en met de windvlagen om de huizen, door de straten en de binnentuinen te dwarrelen. Hij las ‘s ochtends het weerbericht en vergat het minuten later, deed de afwas en haalde boodschappen. Hij zette een pot koffie en ging aan zijn bureau zitten. Hij zag voor zich hoe hij de klussen afhandelde die hij had aangenomen, terwijl hij gedachtenloos alles las wat hem voor ogen kwam en zijn vingers een half af liedje speelden op de gitaar. Hij dacht aan de mensen in de huizen rond het zijne, en de levens die ze leidden, waarvan hij soms, als hij buiten stond te roken, kleine splinters zag. Maar tijdens een storm kon hij uren naar die huizen staren, terwijl niemand zich buiten waagde – dan keek hij hoe de dingen tot leven kwamen. Hoe een vuilnisbak werd omgesmeten door de wind, hoe de regen meer kleur gaf aan het fietsje van een kind. Hij keek hoe een meeuw boven hem balanceerde op een onzichtbaar koord, plots zwenkte en met een krachtige boog richting koos. Hij wist niet wat hem bezielde, alleen maar wat niet – hij keek hoe de rook die hij uitblies zich verspreidde tot niets.

Dit verhaal verscheen ook op Torpedo Magazine.