De zonnebloemen op mijn balkon zijn harde fuckers. Ze overleefden de te kleine bak waarin ze te dicht op elkaar staan, eerst ook nog in te weinig aarde. De lange, dunne stengels bogen door onder het toenemende gewicht van de blaadjes, maar de drang naar boven was zo groot, dat ze gewoon steeds weer een bocht omhoog maakten, zodat er nu net boven de aarde vreemde kronkels in de stelen zitten. Van daar af groeiden ze bijna een meter recht omhoog, en meer zat er door die kleine bak ook niet in. Met het afslaan van een aanval van groene bladluizen moest ik ze even bijstaan, maar vervolgens werden de toch al aangedane bladeren op een avond door knikkerdikke hagelstenen kapotgekegeld, in de zwaarste bui die ik in jaren meemaakte. De zonnebloemen bleven overeind, al verdorden sommige doorboorde en gescheurde bladeren alsnog – mooier werden ze er niet op. Maar het enige waar je bij zonnebloemen op zit te wachten, waar je maandenlang al dat werk voor verzet, waar je je op verheugt – de schitterende, grote, knalgele bloemen die de zomer definitief op mijn balkon zouden installeren, zonnig met een diepzwarte kern – die bloemen kwamen maar niet. Knoppen in de top, wekenlang, daar bleef het bij.
Tot afgelopen zondag. Eindelijk opende zich, heel voorzichtig, de eerste bloem. Een mooi moment, al zag het er nog niet erg geel uit, maar dat ging ongetwijfeld nog komen. Nu, een paar dagen verder, is de bloem helemaal open. Het is een beetje een groezelig bloemetje, vaalgeel met zelfs iets te veel verschoten rood. Het valt een beetje tegen.
Misschien zijn er meerdere soorten zonnebloemen, ik weet het niet en ik wil het ook niet opzoeken – zonnebloemen zijn gewoon zonnebloemen, er verandert al genoeg, sommige vaststaande feiten uit mijn jeugd wil ik graag voor de rest van mijn leven bewaren.
Wat ik in de loop der jaren wél heb bijgeleerd over zonnebloemen, is dat de prachtig spiralende pitten in de kern van de bloem geordend zijn volgens een wiskundige reeks. Het is natuurlijk al een genot om naar te kijken zonder die wetenschap, maar laten we zeggen dat de naam van die reeks een soort bonusgenot verschaft. De kern van het vieze zonnebloemetje op mijn balkon is namelijk wél zoals hij hoort te zijn, en elke keer dat ik er naar kijk, fluister ik: Fibonacci, baby! en dan is het toch even zomer.