Als ik dan na dagen zonder slaap eindelijk
wakker word en de wereld langzaam
tot stilstand komt, stopt met draaien
voor mijn ogen en wildvreemden me
aanstaren alsof ik waanzinnig
mooi ben of misschien gewoon
al dood – te laat
mijn vuisten bal ter verdediging,
één zielig plastic zwaard en twintig
speelgoedschilden goed voor
een glimlach maar god
zo slap – ik sla
een vreemd figuur zo vechtend
met de imaginaire materie en
mijn immateriële zelf terwijl
glazen en gelach onpersoonlijk
schel door de ruimte rinkelen,
de hel – de anderen
ze lachen van alle kanten achteloos
ten aanval duizend blinkende
tanden bloot
schilden of zwaarden
hoe dan ook
ontwapenend en
niet weinig
angstaanjagend want
de anderen
ik ben ze
als het erop aankomt
allemaal