Dochter ving een vlinder, aan de vleugels, met haar vingers. Ze deed het omdat het kon, ze is nog jong. Het ging haar nog niet om het goudstof, nodig voor het vliegen.

hier miezert het misprijzen als confetti

hier flakkert het feest alleen nog in de schimmen

aan gene zijde van bewakingscamera’s hier

juicht de stront hoog tegen de muren van

tankstations blaffen hellehonden benzinewalm

talmen hoerenlopers tissues bij de hand hier

stroomt van alles en de muziek onafgebroken

uit speakers – hier doet men alsof

het altijd donker is maar nooit meer nacht

hier heeft iedereen alleen nog

muntgeld voor ogen.

(Mijn inzending voor de Turing Nationale Gedichtenwedstrijd. Het gedicht heeft de eerste selectie niet overleefd. Ik wel, kan ik u geruststellen.)

De dagen dat ik ben
als zo’n bijbel met vanbinnen
een uitsparing
in de vorm van god en dus
perfect voor een pistool

dat zijn mijn beste dagen

Ik droomde nieuwe raketten
die hoger vlogen en anders klonken
dan ik tot nu toe gewend was

Het zijn dan ook andere tijden
tijden waar men ons van hogerhand
liever niet mee lastigvalt

hoe doen ze dat?

het achteloos gemak waarmee
al dat falen op het geweten
en toch al dat lachen dat lichte dat
pluk de dag kaal als een
fris geschoren kut

dat allemaal

waar ik (ik noem geen namen)
als een gure hond
gruwend langs
nat asfalt schamper
schrijnend
smalend tussen
huizen als zerken
smerig van schroom en
daaronder

niet eens meer lijken

alleen domme leegte