Ik geef les. Of misschien geeft de les mij, maar niet als een coherent geheel – denkelijk kom ik versnipperd of verstrooid of in op het eerste gezicht niet bij elkaar horende onderdelen – ik zou willen dat ik plug & play en three easy steps maar goed, een mens zullen ze er nog wel in herkennen – als ze zich maar eens zouden verliezen in hun eigen, vreemd fragmentarische film, als ze eens niet hapklaar, behapbaar – als ik ze eens de poëzie van het gestotter, gestamel, het stilvallen, vallen, vallen – een mens, zo immens onmachtig dat zowat heilig – o, ze haperen wel maar dan happen ze niet, ik zal blijven fluisteren tot de trommelvliezen sufgebeukt: doe eens wat minder je best op je best doen – goed is zo verrekte gauw generiek.
Waar was ik
Waar waxxxxxxxxxgebleven – ik herinner me nog dat ik naar mijn werkplek liep, verzadigd van visioenen die niemand nog had verbeeld – maar dat ging niet lang meer duren, ik was niet bang voor de lege ruimte, ik ging het maken, blanco canvas, verf, metaal, aarde – ik zag de gehavende borstkas van Jezus in een autodak, zijn kop gemaakt van motorblok, hangend aan een rechtopgezet touringcarkarkas, een enorm gewicht aan zijn voeten. Ik durfde alles – wist ik zeker, dacht ik – en toch werd ik afgeleid.
Dit is ongeveer vijfentwintig jaar geleden. Waar was ik
xxxxxxxxxxxxxxxx al die tijd gebleven?
Ik herinner me dat ik afstudeerde aan dezelfde academie waar ik nu les geef en voor elkaar kreeg wat ik mezelf tot dan toe niet had toegedicht – metaal, metaal, billboards, licht en bitumen, een lege ruimte vol en de zoete geur van afgewerkte olie – niet cum laude of iets maar jézus wat fijn om te maken – een parallel universum waar ik voortaan wilde wonen en werken en dat had misschien ook best gekund – ik durfde alles, hoopte ik – maar ik werd afgeleid.
Dit is ruim twintig jaar geleden – waar ben ik
xxxxxxxxxxxxin godsnaam gebleven
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxal die jaren
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx hangend aan een zelfgemaakt infuus – druppel voor druppel de angst bezweren, compromisloos gaan voor het compromis – vertel mij niks over een gewicht aan mijn voeten, of een kop als een motorblok, stationair draaiend tot de brandstof op is – vertel me niks over parallelle werelden en de keuzes die we maken – ik heb geen spijt, ik wist wie ik was en wie ik ben, wat ik wilde en wat ik deed, ik dacht gisteren alleen maar, ineens: waar was ik ook al weer
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx gebleven, want daar
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx durf ik – denk ik – nu wel verder.
Meters
Hoe ik godverdomme hemel en aarde beweeg om een klein beetje op te schuiven waar ik meters moet maken, meters moet maken – hoe het perspectief nauwelijks verandert, terwijl ik dondersgoed weet van waaraf ik zou willen kijken, zelfs wéét wat ik zou kunnen zien. Wat maak ik mezelf wijs? Misschien ben ik als de kraai die niet weet dat hij een kraai is, maar gewoon is. Misschien noem ik me wel mens, denk ik zelfs te weten dat ik dat ben, maar doet die naam er niet toe en ben ik alleen maar. In de boom naast mijn balkon zit het dier dat ik geleerd heb kraai te noemen naar me te kijken en heeft geen naam nodig voor wat hij ziet bewegen. Als hij zijn vleugels uitslaat en wegvliegt is hij me al vergeten, maakt wel en niet meters, want: zonder het te weten.
Heilig
Het Boek. Dat Fucking Boek. Het bestaat niet, of althans – een goeie achtduizend woorden leiden een volstrekt eigen leven, een soort nomadisch, of liever gezegd sporadisch bestaan, heen en weer tussen ergens in mijn hoofd en een precieze plek in een donker, digitaal archief. Af en toe wek ik ze uit hun slaap, maar dan zijn ze suffig en zeggen ze niet meer wat ik wilde dat ze zeiden. De zinnen kloppen nog, de zin is er uit vervlogen; een zekere waanzin die ik zoek hebben ze zelfs nooit bezeten.
Ach, fuck dat boek, dat Heilige Fucking Boek – schrijf gewoon wat je wilt schrijven, neem ik me al net zo heilig voor, kan jou het verrekken hoe dik of hoe dun die stapel papier aan het eind zal blijken te zijn. Maar ik heb geen verhaal. Ik heb alleen woorden en zinnen die afleiden van wat er misschien te halen valt – zo lang ik probeer te vertellen wat ik wil vertellen, grijp ik naast de Heilige Fucking Graal: voor wat ik écht wil zeggen zoek ik domweg nog een taal.
Een goede leraar
Zeven uur in de ochtend, het is donker, de trein zweeft richting Deventer, draagt me op handen zogezegd – zoals ik dat zelf niet gauw zou doen maar ik betaal er voor – naar Deventer om te leren leraar te zijn, ik ga een half uur te vroeg zijn, in die tijd kan ik bij wijze van ontbijt nog twee pakjes Gauloises roken en een hap nemen uit de serveerster in de stationskiosk. Achter de kiosk het leslokaal, een geheime passage naar een wereld van jargon en protocol waar Kafka’s honden geen brood van lusten, Ludwig en Wolf noem ik ze, bewakers van mijn eigen Hades, mijn Howl, mijn suprematistische zwarte vierkant – maar misschien steek ik er ook wat van op behalve Gauloises, ik heb er wel wat voor over om een goede leraar te zijn – toen mijn studenten geen flikker uitvoerden omdat ze naar eigen zeggen te weinig te doen kregen, liet ik ze een symbool voor ‘ziel’ ontwerpen. Dat was godverdomme alvast een goede opdracht, de helft heb ik sindsdien niet meer gezien.
Een logisch verhaal
Ik ben geen verhalenverteller. Ik geloof in chaos en toeval, ik zoek geen verklaringen voor de onontwarbare kluwen voorvallen, ontmoetingen en pogingen die ons voortdrijven of terugwerpen, ik weiger er een lijn in te zien – laat staan een logisch verhaal. De oude Grieken waarschuwden de jonge ik over een paar eeuwen heen al voor hubris, en alleen al het besef dat ook zij tevergeefs poogden het blinde lot bestuurbaar te houden maakt nederig. Ik heb de dingen die ik deed naar beste kunnen gedaan en misschien heeft dat me iets gebracht. Maar ik weet niet precies wat ik niet heb gedaan – uit luiheid, angst of onvermogen, die onheilige drieëenheid, of doordat het meeste domweg niet in me opkwam – en ook daarvan zal ik nooit weten wat het heeft opgeleverd, of juist niet. Waar in de onmetelijke kosmos de wetten van de zwaartekracht worden verbogen, zoeken we de verklaring in donkere materie – volgens de hypothese ruim vijf zesde deel van Alles, maar waarvan het bestaan tot op heden niet is aangetoond. Maar waarom zou het iets moeten zijn? Laat het gewoon niks zijn. Laat het de luiheid, de angst, het onvermogen zijn, het blinde lot, het onbewuste nalaten, de inactie, het niet-handelen – alles wat we niet hebben gezien, alles waar we niet aan denken, alles waar we niet aan toe komen, waar we zelfs in onze dromen niet bij kunnen – niets. Donkere materie als vijf zesde deel van ons leven. Dom toeval is een logisch verhaal.