In het hoofd van de rechtsbuiten bestond een stadion dat ik niet kon zien. Hij wilde me voorbij en deed heel druk met de bal. Een dubbele schaar, en nog één en nog één, daar had hij duidelijk op geoefend. Het publiek in zijn stadion juichte en deed een wave – ik denk ergens tussen de vale reclameborden van de lokale middenstand en het afgetrapte tweede veld, waar een paar ganzen rond de middenstip scharrelden. Zo lang ik niks deed kon hij me niet passeren, dus deed ik niks. Zijn medespelers werden ongeduldig en schreeuwden om de bal, maar afspelen kon hij ook niet meer zonder gezichtsverlies, het publiek in zijn hoofd werd gek, hij moest het nú laten zien, nu.

Mijn coach likte ondertussen een sjekkie dicht bij de dug-out waar ‘gasten’ op stond en keek naar de lucht. Het ging vandaag in elk geval een keer niet regenen.

Ik weet niet meer waarom we over Wall Street liepen, we waren denk ik dronken en verdwaald. Onze band was door de A&R-manager mee uit eten genomen naar een hippe tent waar volgens hem op dat moment veel beroemde mensen kwamen. Die waren er die avond nèt even niet, althans geen beroemdheden die wij kenden. Toen we terug wilden naar ons appartement reed de metro niet meer en moesten we lopen. Het was december. De wind joeg ongenadig door de verlaten straten – het centrum van de financiële wereld was een ijskoude, lege hel van oneindig hoog beton, glas en staal. Ik kan het me zelf niet herinneren, maar Petrushka vertelde me jaren later dat we daar op Wall Street ‘s nachts de ratten uit het riool zagen rennen.

Ik ben geboren waar ze het zout uit de aarde halen, op de zandgrond waar tweehonderdvijftig miljoen jaar geleden een zee glinsterde. Ik moet daar altijd aan denken als ik keukenzout koop – zo oud is het spul dat je op de boodschappenband zet. Voor vijfendertig cent ben je de bezitter van een archeologische vondst uit het Perm. Geen geld.

Jozo. Nezo. Op iedere zoutbus stond vroeger dat de inhoud uit mijn geboorteplaats kwam, maar van de winning merkte je daar niet veel. Ja, je ouders kenden mensen die ‘biej ‘t zoalt’ werkten. En zoutboortorens – lukraak in akkers en weilanden gemikte, zwarthouten gebouwtjes die twijfelden tussen boerenstal en kerkje – later vervangen door kleine, groene huisjes die veel minder goed in het landschap passen. Maar er beweegt niets – bovengronds beweegt niets. Het Twentse zout zit diep.

Toch, wie zich één keer de moeite getroost om door het kilometers dikke pantser van zand en gesteente te breken, die spoelt het zout van de voortijdse zee vrij eenvoudig naar de oppervlakte. De tranen uit de oertijd zijn de tranen van vandaag, ze prikken in dezelfde wonden en als ik dood ben wil ik in Twente niet worden verbrand of begraven.

Pekel mij maar. Zie het als een Twents zeemansgraf.