Heb je vijf minuten. Telefoongesprekken die zo beginnen duren altijd een half uur of langer, nu ook. Nadat ik heb opgehangen is er iets gekanteld, in de verte. Ten kwade of ten goede, dat weet ik nog niet als ik me met koffie en sigaretten op het balkon installeer om na te denken. Ik ben een trage denker, geef me vijf minuten en ik zit hier vannacht nóg, alleen de koffie verruild voor wijn. Als de lucht betrekt en de wind opsteekt zie ik uit een ooghoek hagedissen langs mijn stoelpoten schieten, hun staarten soepel in scheuren en kieren verdwijnen en verschijnen. Schutkleuren; soms zie ik ze op de stenen niet tot ze bewegen en dan zijn ze te snel. Eerst denk ik dat de hagedissen mijn eigen hersenspinsels zijn – maar die ken ik te goed. Als de avond valt weet ik dat het de gedachten en motieven van anderen zijn. Ongrijpbaar.
Een mooie angst
Het onweert. De wolken aan de zuidwestelijke hemel lichtten al een tijdlang met tussenpozen op, nu komt eindelijk de donder erbij. Regent roffelt op het voorraam. Als kind was ik bang voor onweer en ik word er nog steeds onrustig van – de angst verdween, het ontzag is gebleven. De angst voor onweer wist ik rond mijn twaalfde met wetenschappelijke kennis en koele statistieken te bedwingen, maar voor iedere angst komt gewoon een andere in de plaats. Angst voor chloor, gootsteenontstopper en andere chemische schoonmaakmiddelen: ik was bang dat ik me er ongewild mee zou vergiftigen, een langzame, pijnlijke dood. Toen ik een paar jaar later zelf mijn eigen huis schoon moest houden en daar niet aan bleek te overlijden, ging het beter. Inmiddels had ik ook mijn rijbewijs en een auto, dus raakte ik ervan overtuigd dat mijn lichaam op een dag uit een kluwen verwrongen staal gezaagd zou moeten worden. Sterven in de berm van een regenachtige snelweg, de laatste woorden door niemand gehoord – ook al een dood van niks. Nee, dan onweer. Als klein ventje wist ik zéker dat ik tijdens onweer door de bliksem zou worden getroffen – mijn angst was dus terecht – en ik zag levendig voor me hoe een bliksemstraal de hemel spleet en mij in één klap verkoolde. Een schitterend, dramatisch einde. Het was een mooie angst.
Ethiek
We komen te laat op school aan, de dochters en ik, de directeur staat al voor de deur. Voor ons doen zijn we laat, want precies op tijd. De directeur spoort de notoire laatkomers persoonlijk aan om voort te maken, in de ijdele hoop dat er een opvoedende werking van uitgaat. De dochters rennen hem voorbij de school in, ze hebben een hekel aan te laat komen – dat is deels onze opvoeding en deels hun aard. Wij zijn nooit te laat, juist daarom wil ik me verontschuldigen, zelfs al zijn we nog op tijd. Ik loop op de directeur af, ik weet dat hij oorspronkelijk uit Hengelo komt. Ik zeg: sorry, ik heb mie de vrouw zeek. Hij lacht, het plotselinge Twents op zijn Haagse schoolplein verwart hem. Ik vertel hem dat dat woord mie in dat zinnetje een grammaticale naam heeft, dativus ethicus. Hij herhaalt het, twee keer. Hij wil het opzoeken.
De volgende dag stuur ik hem een filmpje, waarin de Enschedese uitgever en schrijver Paul Abels een kort verhaaltje over Dikke Herman en de dativus ethicus voorleest. Het komt mooi uit, er zit een basisschool in het verhaal, en de directeur is die dag jarig.
Zie je door de bomen
Zie je door de bomen, zie je door de bomen – je ziet haar verdomme door de bomen – het bos niet meer, maar het meer weer wel. Het glinsterende oppervlak van oneindig diep – daar zwom ze, zweefde ze. Deed ze een Venus van Botticelli in haar fairtrade badpak, vleide ze zich neer op haar handdoek in de zon, haar bos rode krullen onmiddellijk in vuur en vlam – je wist dat ze op een dag de wereld zou redden, al was het niet de jouwe. Je hoorde door de woorden haar verhaal niet meer, hapte steeds naar adem aan de oppervlakte – en toch lachte ze om je domme grapjes, lachte ze met heel haar lijf en was je al niet meer weg te denken uit haar leven, zoals zij niet meer uit het jouwe, zo makkelijk en snel betaalde lust zich uit in liefde. Maar dat, lieve vriend, was allemaal vóór je haar van FILOSOFIE beschuldigde.
Geschreven voor de zaterdagavondeditie van Het Gat, losbladig festivalmagazine van Down The Rabbit Hole, 25 juni 2016. De titel was Slordige vriend, maar die had ik van mezelf geleend, dus hier heeft het verhaal weer de werktitel.
Fuck mijn poncho
Fuck mijn poncho. Natter dan dit word ik niet, trek die vershoudfolie van mijn lijf en wrijf me droog op de dansvloer tot ik baad in je zweet en dan – samen in je klamme zak de oeroude hemel in dit aardse moeras. Fuck de poncho.
Geschreven voor de nachteditie van Het Gat, losbladig festivalmagazine van Down The Rabbit Hole, zaterdag 25 juni 2016.
Net echt
Ik zie mezelf aan de overkant staan, wachtend in een winkelruit. Tussen mij en mezelf een drukke straat, auto’s en fietsers haasten zich beide kanten op. Ik sta te roken aan de stoeprand, mensen die achter me langs lopen zie ik aan de overkant door de winkel spoken. Mijn spiegelbeeldige ik ziet alles en iedereen precies de andere kant op lopen, rijden, fietsen – richting is relatief. Hij ziet me staan wachten, hij weet niet op wie of waarop, met m’n nette jasje, cowboylaarzen, kapotte broek en denkt: net echt.