Ik weet nog precies waar ik was op de dag dat de woorden hun waarde verloren. Het was de dag waarop ik niets meer zag of hoorde, alleen maar sprak. Woorden, luchtig, vluchtig en verstikkend als gas – hoe ik een brood bestel, een bouwvakker bel: woorden als gewoontedieren, opgesloten in kooien vol open deuren. Waar zijn de onrustige beesten? Waar is de taal die het ijs breekt tot het splintert als glas? Waar is alles wat ik jou niet vertel – de woorden die ik nooit gebruik wegen meer, worden zwaarder met de tijd. Ik zoek net zo lang naar nieuwe woorden tot ik tegen je zwijg: ik hou van je.

De stad is dronken van zomerhitte, het asfalt zweet olie en ik weet niet meer waar winnen begint. Tussen trage walsen en wegenbouwers door waaieren fietsers over het warme teer, ik ook, er zijn nog geen lijnen, er is geen verkeer. Heel even gelden de regels niet, hoeft het spel niet gespeeld – honderd meter maagdelijk zwart, misschien begint het hier.

Ware ik dronken geweest, aangeschoten of anderszins wild: ik had haar toegejuichd – trouw met me, in een volgend leven! Ook als dat nog voor mijn dood is! Maar ik was niet dronken, verre van, en wild ben ik van mijn leven nog niet geweest; hooguit gevaarlijk. Ze zwaaide nog een keer, en zweefde toen als een geest door een glazen wand de maanverlichte nacht in. Toch denk ik dat ik het was, die weer eens verdween.